داستان اون 2 خط موازی رو شنیدین؟ و نتیجه گیری مسخره اش رو؟ (ضمن احترام به حسین منزوی که البته نتیجه گیری متعلق به او نیست احتمالا) :
" 2 خط موازی هیچ گاه به هم نمی رسند ، مگر اینکه یکی برای رسیدن به دیگری بشکند " !
خط بیچاره! می خواست به قدری بزرگ باشد که حتی در افق دریاها و پهنای کویرها هم جای نگیرد... اما آنقدر کوچک شد که فقط و فقط در داستانی مضحک جای گرفت.
خط بیچاره! در دنیایی متولد شد که یا باید بشکند (خودش را) و یا بشکند (دیگری را) و به هرروی ، « شکستن » تنها گزینه است. شکستن شرط رسیدن است.
خط بیچاره! شکست و شکستنش شد نقل smsها و offlineها... کسی سطوح دو بعدی ، احجام سه بعدی را نشکست. داستان نکرد. اما خط... خط یک بعدی بود. بالا و پایین ، چپ و راستش یکی بود... یک بعدی که صادق و بی ریا اما شکننده اش کرده بود.
خط بیچاره! چه غریبانه ، چه معصومانه همه چیزش را در یک چیز خلاصه کرد... غافل از اینکه « همه چیز » ، « یک چیز » نیست حتی اگر آن چیز، همه چیزت باشد.
خط بیچاره! قبل از اینکه بشکند محکم بود. محکم و قابل اعتماد... گاهی شاد بود گاهی غمگین. اما محکم بود. محکم و قابل اعتماد... اما حالا... چه کسی به یک خط شکسته تکیه می کند؟ چه کسی یک خط شکسته را دوست می دارد؟ می گویند خط گوشه یک انبار دنج نشست ، خاک خورد ، سرطان ریه گرفت و مرد!
خطوط بیچاره! روزگاری اشتراکشان زیاد بود... خیلی زیاد... آنقدر که می گفتند بی نهایت ، بی شمار. حتی گاهی منطبق. اما شکستند ، در یک نقطه به هم رسیدند و از هم عبور کردند. هر یک به سویی رفتند آگاه از اینکه دیگر جز « نقطه گذشته » اشتراکی ندارند... و واقعا هم نداشتند.
نتیجه نهایی : 2 خط موازی هیچگاه به هم نمی رسند؟ به درک که نمی رسند! در عوض با هم هستند تا بی نهایت ، حتی اگر کیلومتر ها بین شان فاصله باشد... این است تفاوت به هم رسیدن و با هم بودن.
درود بر شما
مطلب خوبی بود و ناراحتم که چرا اون که نباید حذف می شد حذف شد
مطلب جدید بنویس و به روز باش
من هم شنبه ۱۵ فروردین می رسم خدومتتون
سعی کنیم که کلاس خوبی داشته باشیم کمکم کن که وقتمون رو در سر کلاس هدر ندیم
تو مفیدتر بودنش به کمک همه بچه ها نیاز دارم
شاد باشی